In een overvolle trein zit ik schuin tegenover een leuke meid van een jaar of 20. Ze doet een hazenslaapje, haar elleboog op het smalle randje voor het raam en haar kaak en wang steunen op haar hand. Eigenlijk ben ik mijn boek aan het lezen, maar dat laat ik met enige regelmaat zakken om geamuseerd naar haar te kijken. De ene keer zakt haar hoofd van haar hand een andere keer haar elleboog van het randje. Als je slaapt heb je immers wat minder controle over wat je lichaam precies doet, alles ontspant. Verstoord zie ik haar dan alles weer in positie brengen om binnen een minuut weer weg te schuiven. Dit is soms nog beter dan een comedy op de tv. Ondertussen heb ik het boek helemaal laten zakken en bestudeer met een glimlach de overlevingsdrang naar wat slaap zo vlak voor het weekend. Op een gegeven moment schrik ik, omdat mijn boek bijna op de grond valt. Shit, nu ben ik zelf aan het knikkebollen geslagen.

Dan begint eigen mijn gevecht om toch vooral wakker te blijven in de overvolle trein. Ik moet er namelijk niet aan denken dat ik met mijn hoofd achterover en een openstaande mond gezien wordt, luidruchtig snurk of al knikkebollend met mijn hoofd in de schoot van de man die tegenover me zit belandt. Poeh, dit valt niet mee. Het is maar een half uur eerder opslaan, maar het zijn die ritten in de te volle en daardoor te warme trein die me iedere keer de das omdoen.

Na weer wakker geschrokken te zijn omdat mijn bovenlichaam naar voren helde zie ik haar opeens staan. Ik vermoed dat ze op het laatste station ingestapt is. Lang zwart haar, door kleurige elastiekjes op verschillende hoogtes in een lange smalle staart gehouden. Ze staat met haar rug naar me toe en ik moet toegeven dat het de moeite waard is: de verpakking doet zijn inhoud eer aan. Een strakke witte spijkerbroek laat haar vormen goed uitkomen en de rode hooggehakte schoenen maken het geheel af. Terwijl ik haar zo gade sla betrap ik een aantal andere mannen voor me op hetzelfde gedrag. Ze wordt van top tot teen opgenomen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken om dit gedrag van de mannen, maar besef me dan ineens dat iemand die achter mij zit dit waarschijnlijk ook bij mij heeft geconstateerd. Oeps…

Tijdens de rit langs de verschillende stations blijft de achterkant het enige wat ons mannen geboden wordt. Ondertussen ben ik nieuwsgierig geworden naar het gezicht dat hierbij past. Op basis van wat ik zie probeer ik er verschillende voorstellingen van te maken, ondertussen hard proberend een glimp op te vangen van een deel van haar gezicht. Bij Gouda wordt mijn geduld en dat van mijn mede-mannen pas beloond. Er komt beweging in de vrouw, terwijl ze zich naar de uitgang begeeft. Ze loopt van me vandaan, het gangpad uit. In het halletje draait ze zich 90 graden naar rechts om richting de deur te lopen. Opeens schiet er een uitspraak van Yvonne Krooneberg in mijn hoofd; “Van achteren lyceum, van voren museum”.